Ήρθε την ώρα που σπαράσσεται το φως μας
12 Sep 2015, 9:24 a.m. kifinescom
Υπάρχουν ευτυχώς πράγματα που μπορούν να μας συγκινήσουν βαθειά. Ακόμα. Που σου λένε τα μεγάλα «αντίο» και τα μεγάλα «σ’ αγαπώ». Αλλά και αυτά τα «ευχαριστώ» που τα εννοούν.
Ήταν μια συναυλία από το βάθος του Χρόνου, από τη ρίζα του Πόνου. Εκείνου του αδίστακτου περιφερόμενου τύπου που κρύβουμε επιμελώς και μας τον εξαφανίζουν τάχα σε κάθε εικόνα και κάθε αίσθηση του κάθε μέρα. Πράγματα ξένα, τα τελευταία χρόνια, από τις επικοινωνιακές επιταγές που μονογράφουμε καθημερινά παζαρεύοντας μια Αγάπη εκδιδόμενη, η οποία μας (η)δονεί μέχρι την επόμενη εντυπωσιακή πόζα μας.
Ο Θάνος (και τα Κρίνα) ήταν εκεί για μένα. Και για σένα. Και για τον φίλο σου που δεν μπόρεσε να έρθει. Ήταν εκεί για τον πιτσιρικά που θα τον ανακαλύψει σε λίγα χρόνια στο youtube, αλλά και για εκείνον που λεηλατήθηκε από κάποιον ανυποψίαστο στίχο του.
«Άραγε υπήρξαμε ποτέ στα όνειρά μας;»
Μας θύμισε μία εποχή άλλη. Τότε που τα χρόνια ναυαγούσαν στις ξέρες κάποιας ύπαρξης, που ξεχάστηκε σε ένα σκονισμένο όνειρο σκαλίζοντας στους τοίχους ημερολόγια και διαγράφοντας Μέρες Αργίας. Μαθήματα πραγματικής αγάπης. Με Α κεφαλαίο και Σ τελικό.
«Βάλτε να πιούμε... Βάλτε να πιούμε... Βάλτε να πιούμε ζωή.»
Ήταν μια από αυτές τις συναυλίες που σε παίρνουν αγκαλιά και τραγουδάτε παρέα. Τραγουδάτε τη θλίψη, τον πόνο, την απώλεια, την απουσία, το εμείς… Όλα αυτά δηλαδή που δώσαμε αντιπαροχή για το «Εγώ». Δεν ξέρω αν η απώλεια γίνεται ποτέ συνήθεια. Ούτε αν τον Κλόουν της Τετάρτης η Κυριακή τον βρίσκει νεκρό. Ξέρω ότι θα θυμάμαι το λευκό πουκάμισο ενός φίλου με βαθειά φωνή που ήταν εκεί να μου πει πως: «Ζούμε όση ζωή θέλουμε να ζήσουμε. Είμαστε τα Διάφανα Κρίνα». Αυτά τα Κρίνα που άνθισαν ξανά και έγιναν και πάλι Διάφανα.
Ευχαριστούμε!
Υ.Γ.: Στη γιορτή συμμετείχαν οι Last Drive, ο Γιάννης Αγγελάκας και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης.
Γράφει ο Μιχάλης Γελασάκης
Πηγή: musicpaper.gr